برنامه ریزی توسعه واحدهای تولید پراکنده برای افزایش قابلیت اطمینان با درنظر گرفتن عدم قطعیت بار

درسالهای اخیر با توسعه روزافزون جمعیت و افزایش تقاضای بار توسط مشترکین و مشکلات احداث نیروگاههای جدید، احداث خطوط انتقال و پست های فوق توزیع، شرکت های توزیع رفتهرفته به استفاده از واحدهای تولید پراکنده روی آورده اند. لذا مسئله برنامه ریزی توسعه واحدهای تولید پراکنده یکی از مسائل مهم در حوزه مطالعات برنامه ریزی سیستم های قدرت به شمار می رود. منظور از برنامه ریزی توسعه واحدهای تولید پراکنده تعیین نوع، ظرفیت و مکان بهینه ی نصب و همچنین بهترین زمان برای نصب این واحدها در شبکه های توزیع با کمترین هزینه ممکن می باشد؛ به طوریکه بار مورد نیاز شبکه تأمین شده و سایر محدودیت های فنی مربوط به آن نیز رعایت شوند. این محدودیت ها ممکن است شامل مواردی همچون میزان تلفات، میزان افت ولتاژ مجاز، میزان انتشار آلایندههای زیست محیطی و قیود مربوط به شاخص های قابلیت اطمینان شبکه باشد. در این پایان نامه مسئله برنامه ریزی توسعه واحدهای تولید پراکنده در شبکه های توزیع در یک افق پنج ساله به منظور بیشینه کردن مقدار سود مالک شبکه و با درنظر گرفتن عدم قطعیت بار مدل سازی شده است. فرض می شود که شرکت توزیع مالک شبکه بوده و مسئولیت نصب و بهره برداری از واحدهای تولید پراکنده نیز برعهده شرکت توزیع است. مقدار سود مالک شبکه به صورت تفاضل هزینه ها از درآمد تعریف می شود. درآمد مالک شبکه ناشی از فروش برق به مشترکین شبکه بوده و هزینه های آن به سه بخش هزینه های سرمایه گذاری، هزینه های بهرهبرداری و هزینه قابلیت اطمینان تقسیم شده است. هزینه قابلیت اطمینان به صورت هزینه انرژی تأمین نشده مشترکین شبکه توزیع درنظر گرفته می شود. عدم قطعیت بار نیز با استفاده از روش بهینه سازی مقاوم در طول دوره برنامه ریزی لحاظ خواهد شد. جواب بهینه مسئله عبارتست از: مکان، ظرفیت، ضریب توان و نیز بهترین زمان ممکن برای نصب واحدهای تولید پراکنده در شبکه. همچنین الگوریتم جستجوی هارمونی ترکیبی به عنوان ابزار بهینه سازی مورد استفاده قرار گرفته است. مدل پیشنهادی برای برنامه ریزی یک شبکه توزیع فشار متوسطِ 38 شینه مورد تست و ارزیابی قرار گرفته است.